صفحات

وقتی 12 ساله بودم من و بابا یک دفتر درست کردیم. بابا می دونست من دوست ندارم حرف بزنم. روی دفتر نوشتیم مکالمات من و بابا. تاریخ زدیم. برای هم می نوشتیم شب ها می گذاشتیمش کنار تخت . من همیشه از مرگ بابا می ترسیدم. بابای من از بابای همه پیرتر بود. با خودم می گفتم تا 60 ساله نشده نباید ترسید. 


بابا شب ها توی مطب کار می کرد و من صبر می کردم تا بیاد پایین، دومینو های رنگی رو می چیدیم دورتا دور خونه، تا صبح بریز و از نو بچین بود تا دست آخر همه چیز به ردیف در میومد و بعد با یه اشاره ی انگشت همه ش پشت هم می ریخت و من می دویدم دنبال رنگ هایی که روی هم می افتادن. 

می گن من نمی خوابیدم، مرض داشتم یا صرفا قر و قاطی بودم. شب ها مامان بغلم می کرد توی خونه راه می رفت می زد پشتم، بعد از بابا می پرسید ببین خوابش برده، بابا می گفت چشمهاش مثل ب. ام. و بازه. بعد سوار ماشین می شدن و من رو توی خیابون های جنگ زده می گردوندن که خوابم بره. لالایی بابا ریتم خودش رو داشت. شاد بود. انگار سوت می زد و نور سبز تیره راه می نداخت. سرم رو می ذاشت روی شونه ش می رفت تا ته سالن که یه گیاه بزرگ توی گلدون داشتیم که تا سقف رسیده بود و مثل درخت شده بود. توی گلدونش میوه ی کاج ریخته بودن. میوه ی کاج من رو از جام بلند کرد و راه انداخت. قبل از اون دست می کردم توی گلدون و خاکش رو می خوردم و چاردست و پا سیر و سفر می کردم. لالایی مامان قرمز بود. من در آوردی خودش بود. آخرش می گفت: تو هم یه روز بزرگ می شی، واسه خودت مامان می شی. روی پاهاش می خوابوند تکون می داد و می گه اونقد چشمات باز می موند تا یهو بیهوش می شدی. 

وقتی دیر می کرد من غرغر می کردم مامان می گفت بخون:السون و ولسون، بابا رو به ما برسون. دیم دیم دیریم دیم از پله ها پایین می اومد. من که روی سکوی آشپزخونه بودم شروع می کردم بابا رو بوس کن که تو دنیای منی. 

بابا با ما لگو بازی می کرد. وقتی میکرو خریدیم می شستیم به نوبت ماریو بازی می کردیم. برامون تعریف می کرد که چطور جوراب هاشون رو گوله می کردن و توی کوچه های خیابون یاس و چهارصد دستگاه فوتبال بازی می کردن. وقتی از بابا حرف می زنم می دونم هیچ جا تموم نمی شه. 

همیشه بر می گردم و می نویسم بابا برای من فرش های طلایی و بنفش و پیست اسکی توی حیاط 40 متری ست، اون سالی که سگ برف اومد و تمام روز پیست ساختیم که تا صبح فرداش با سینی روش سر بخوریم . بابا اون آدمیه که همه ی مهمونی ها رو گرم نگه می داشت و روی میز آتیش روشن می کرد و  "مرا ببوس" رو با پیانو می زد . بابا اصلن نت خونی بلد نبود. یه روز هوس کرد پیانو بزنه و نشست پاش و بعدش هر آهنگی می ذاشتیم براش توی نیم ساعت در میاورد و با آکورد های اختراعی خودش می زد. می شستم اون ور پله ها زل می زدم بهش تا یهو می زد توی خط ِ "قد و بالای تور عنا رو بنازم"
بابا با این نقطه که اینجا می ذارم تموم نمی شه. بابا قهرمانه.

ما یه مش غلامحسین نفتی داشتیم زمان جنگ
کل محل رو تامین می کرد
همینجوری هم میلیونر شد
طناب می بست در مغازه ش
مردم می رفتن دبه هارو می بستن به طناب
سر ظهر می دیدی یه کیلومتر دبه های رنگ وارنگ توی شریعتی تاب می خوره
بعد بابابزرگم عادت داشت توی خواب راه می رفت
پا می شدیم می دیدیم داره راه می ره عصاش رو می کوبه می گه اَی غلامحسین پدرسگ، گورستون-رفته، ننه ت رو سگ بگاد

من فقط یک نفر رو داشتم
که هر شب خوابش رو می بینم
که دیگه باهام حرف نمی زنه
که فقط دو بار دیدمش

& then all da other vampires said why are u crying?
aren't those just ur baby teeth?
he said no those are my grown up teeth
& vampires knew he couldn't be a vampire anymore
so they left him.

من و برادرم
با هم حرف نمی زدیم زیاد
اون می شست توی اتاقش
من می شستم توی اتاقم
باهم چت می کردیم
در این حد که هوی دانلودت رو قطع کن
یه سره دعوا داشتیم سر اینترنت
می زد دانلود گه می کشید به سرعت من

یه وقتا رد می شدم می دیدم نشسته داره لُف لُف سالاد ته مونده ی شام رو می خوره
اتاقش بوی پرتقال می ده همیشه
شبا می شست پای تلویزیون تمام فوتبالای دنیا رو نگاه می کرد
من هی داد می زدم کمش کن می خوام بخوابم
وقتی نود داشت می گفتم بلندش کن منم بشنوم
آخر شب میومد یه نگاه بهم می نداخت می گفت این چه کسشریه داری می خونی؟
می گفتم بیچاره یکم کتاب بخون سوادت بره بالا
می گفت همین تو می خونی بسه، با دو تا انگشت می زد به سرم می گفت خالیه خالیه

بعضی شبا می اومد یکم با سر و کله م بازی می کرد می گفت خب دیگه من رفتم بکپم ساعت گذاشتم 4 پاشم درس بخونم
4 ساعتش دهن خونه رو می گایید می رفتم خاموش می کردم می گفت پنج دیقه دیگه
صبح پا می شدیم، من که می خواستم برم می اومد توی تخت من
می گفتم مگه خودت تخت نداری؟
می گفت این الان گرمه

ما اصن زیاد حرف نمی زدیم
همینجوری یه وقتایی سر میز غذا یا گذری همدیگه رو می دیدیم، با نگاه و دو تا ادای درب و داغون حرفمون رو می زدیم
می فهمیدیم اون یکی چی می گه
هارهار می خندیدیم
بابا و مامان بر و بر نگاه می کردن می گفتن چی شد؟
ما باز می خندیدیم

شبا که من بر می گشتم هیچوقت جا پارک نبود در خونه
زنگ می زدم می گفتم من سر پل رومی ام بیا بیرون جا بگیر
جا می گرفت
یا اگه نبود می گفتم بیا تو بشین جای من
گاهی نیم ساعت می شست تا جا خالی شه پارک کنه
وقتی تنها بودیم می گفتم شام چی م یخوری؟
زنگ می زدیم سندباد چیزبرگر می آورد
بهش می گفتم توروخدا مثه آدم غذا بخور
با دختر بری بیرون عق می زنه پا میشه می ره ها
می گفت تخمم

می رفت سلمونی می اومد می گفت خوبه؟
کمک می کرد موهام رو رنگ کنم بعد می خندید می گفت عین کدو شدی
یه بار هم مثه گوجه فرنگی شدم
می خواستیم لباس بپوشیم با هم چک می کردیم
می گفت ببین این خوبه؟
می گفتم ببین این خوبه؟

نصف شبایی که خوابم نمی برد می گفتم بیا بریم پینگ پنگ
فوتبال رو خاموش می کرد می اومد
روزایی که عنی بودم می اومد می گفت بووم چی شده؟ چرا ناراحتی؟
جواب نمی دادم می گفت بووم بیا فرندز ببینیم بابا، گورباباش!
می گفتم ای شاشیدم به ا.ن
می گفت بابا گوگولیه که
هارهار می خندید

چرا نمی بینمش اینجا
اون اتاق باشه
بیاد بگه این که پوشیدم ردیفه؟

Warsaw - 13

نمی دونم به چه زبونی بیان کنم این حسِ بی اهمیت بودن وجود یا عدم وجودت رو در یک مملکت سرد

Warsaw - 12, **




اون میره
مثل من که یک روز رفتم

من می مونم
مثل اونی که یک روز یک جا موند

اون می خنده
از پشت عینکش تیله هاش می افتن توی دست هام

اون می خنده و گوش می ده
صدای من می ره و می ره
نمی رسه و تیله ها می افتند و می شکنند و توی دست من
ماهی های سرخ تنم توی بلور شکسته ی نگاهش
شنا می کنند
بوی شوری ِخون می گیرم
**I said:"Kiss me, you're beautiful...these are truly the last days"
[GY!BE]

Warsaw - 11, Real Food



قورمه سبزی
بعد از پنج ماه
کنسرو شده
می دونید یعنی چی؟

ابر سواری