Warsaw - 9, Oh my broken lamb

لحظه لحظه ش دیوانه م می کنه

دلم میخواد خودم رو با قندیل های آویزون از پنجره ی خونه ی کمونیستی م جر بدم

ریل های تراموا ها رو بجوم

تف کنم توی صورت تک تک شون

فرار کنم

برم

بخوابم کف خیابون های گهی تهران

لای فضله ی موش و آسفالت های پاره

ولی نشینم اینجا

نشینم از پشت لپ تاپ بخونم که محمد مرد

نشنوم صدای زنی رو که جیغ می زد خدارو شکر و مردمی که گارد رو عقب می زدن

دیوارای دانشکده رو روی سر همشون خراب کنم

عینکش رو توی چشمای آبی ش خرد کنم که نگام نکنه

نگه ایران یه روز جای خوبی می شه

نگه مردم مملکتت شجاعن

نگه گریه نکن

بمیره

بخوابه

نباشه

خودم بمیرم